Słowo na niedzielę 28kwietnia 2024 roku- V Niedziela Wielkanocna
(Dz 9,26-31; Ps 22(21),26b-27.28 i 30ab.30c-32; 1 J 3,18-24; J 15,1-8)
Bóg jest Miłością, jest tym, który JEST. Jezus Chrystus Zmartwychwstały jest Synem Bożym i Mesjaszem. Chrześcijanin powołany jest do miłości, do jej okazywania.
Fragment ten pochodzi z rozdziału poświęconego nawróceniu Szawła. Miało ono miejsce w odległości około 2 km od bram Damaszku, w 36 roku, w samo południe. Szaweł z listami polecającymi do synagog w Damaszku, zbliżał się do celu podróży, gdy doszło do osobistego spotkania z Jezusem. Chrystus objawił mu się i wybrał go jako narzędzie, dzięki któremu zaniesie Ewangelię do pogan. Szaweł widział zmartwychwstałego Jezusa. Zmartwychwstanie było dla niego niezbitym dowodem, że Jezus jest Mesjaszem. Pod Damaszkiem widział Szaweł (późniejszy Paweł) zmartwychwstałego i uwielbionego Jezusa, tak jak widzieli Go w ciele apostołowie, gdy jadł z nimi, jak widział Go św. Piotr, Dwunastu. To widzenie było zewnętrzne i obiektywne. Przemieniony i nawrócony zaczyna w Damaszku głosić, że Jezus jest Synem Bożym i Mesjaszem. Gdy z tego powodu chcą go zabić, uczniowie spuszczają go w nocy w koszu przez mur i udaje się do Jerozolimy. Nieufność i podejrzliwość Apostołów wobec Szawła jest uzasadniona. Nie poznał on Jezusa w czasie Jego ziemskiego życia, nie przeżył doświadczenia Pięćdziesiątnicy, a ponadto nosi na sobie piętno prześladowcy Kościoła. Dzięki wstawiennictwu Barnaby Szaweł zostaje przyjęty do wspólnoty. W niej zyskuje coraz większą wiarygodność i odważnie głosi Ewangelię. Pomaga mu w tym jego wszechstronne wykształcenie, kształtowane w trzech kulturach: żydowskiej, greckiej i rzymskiej, a także jego temperament, odwaga i zaradność. W celu uniknięcia zagrożenia ze strony niechętnych mu hellenistów, zostaje wysłany do rodzinnego Tarsu, gdzie przebywa około 10 lat. Bóg to dzieło, które rozpoczął przez głoszenie Ewangelii w Judei, Galilei i Samarii błogosławi i udziela tym regionom pokoju. Słowo Boże działa w życiu pierwotnego Kościoła, który się dynamicznie rozwija, żyje napełniony Duchem Świętym.
Psalm 22 jest pieśnią składającą się z dwóch części: pierwsza- lamentacja człowieka dotkniętego wielkim cierpieniem, druga zaś- hymnem dziękczynnym wysławiającym dobroć i wielkość Boga, który wybawił cierpiącego z jego niedoli. Cierpiący żali się, że jest opuszczony przez Boga; skarży się, że wśród cierpień swoich wydany jest na pośmiewisko ludzkie, i prosi Boga, by mu pośpieszył z pomocą. Cierpienia oraz śmiertelną trwogę przedstawia za pomocą szeregu obrazów, po czym ponownie zanosi prośbę o wybawienie. Do prośby dołączą obietnicę, że odda Bogu publicznie chwałę w czasie składania ofiary dziękczynnej. Psalmista kończy swą pieśń hymnem wysławiającym Boga jako Króla całego świata i Pana żywych i umarłych. Tradycja chrześcijańska uczy, że psalm ten ma charakter mesjański. Sam Chrystus umierając na krzyżu cytuje słowa z wersetu 2: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił”.
Św. Jan kontynuuje myśl dotyczącą miłości braterskiej. Dla św. Jana wzorem i miarą miłości braterskiej jest miłość Chrystusa, który oddał za nas swoje życie. W tą myśl włącza opowiadanie o Kainie, który zabił swego brata Abla, by pokazać jak łatwo w miejsce miłości może wejść zło, nienawiść, które prowadzą do tragedii. Jan pisze, że nie zawsze miłość będzie domagała się ofiary z życia, zawsze natomiast żąda dzielenia się z bliźnim dobrami materialnymi. Czynna miłość bliźniego jest znakiem i miarą miłości Boga. Dla Jana ważniejsze są czyny miłości niż puste słowa i deklaracje na ten temat. Miłość zawsze poznaje się po czynach. O wierzących pisze, że są z prawdy, co oznacza , że są zrodzeni z Boga (są Jego dziećmi), który jest Prawdą i trwają w jedności z Chrystusem. Ta czynna (okazywana) miłość bliźniego jest źródłem spokoju naszego sumienia (serca). Możemy uspokoić nasze serce (sumienie), choćby nas oskarżało, ponieważ Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko. On posiada wszystko, co jest konieczne do uspokojenia sumienia. Kocha nas, zna lepiej od nas stan naszego serca: zna naszą słabość, pokusy, upadki, ale również naszą miłość braterską, dobrą wolę, zna również to, co uczynił w naszych sercach przez Ducha Świętego. Zna wszystko i przebacza, ponieważ bardziej miłuje niż człowiek. Nie oznacza to jednak pobłażania grzechom. Św. Jan podkreśla, że wiara w Boga jest zawsze większa od człowieka. Kierowanie się w życiu miłością sprawia, że bez obaw staje się przed Bogiem i czuje się Jego obecność w codziennym życiu. Pewność wysłuchanej modlitwy jest według Św. Jana drugim owocem miłości braterskiej. Pewność ta opiera się na obietnica Jezusa i na doświadczeniu chrześcijańskim. Potwierdza ją wiara w Jezusa Chrystusa, zachowywanie przykazań, a szczególnie przykazania miłości. Ten, kto traw w Bogu, a Bóg w nim, ten żyje w doskonałej wspólnocie z Bogiem. Znakiem rozpoznawczym wspólnoty z Bogiem jest nie tylko czynna miłość, lecz Duch Święty, którego Bóg nam dał. To On jest sprawcą i siłą napędową realizowania miłości w codziennym życiu chrześcijańskim.
W Ewangelii według św. Jana Jezus Chrystus kilka razy rozpoczyna wyjaśnienie, kim jest, od słów” Ja jestem”- Jezus jest chlebem żywym, światłością świata, bramą owiec, dobrym pasterzem, zmartwychwstaniem i życiem, drogą, prawdą i życiem oraz „JA JESTEM”. W dzisiejszym czytaniu Jezus mówi; „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym”. W Starym Testamencie winnica jest tradycyjnym symbolem Izraela i jego stosunku do Boga. Jezus nazywa siebie prawdziwym krzewem winnym, co oznacza szczep winny doskonały. Dawny Izrael był symbolem, zapowiedzianego krzewu. Jezus jest prawdziwym krzewem winnym jako Słowo Wcielone, jako Bóg- Człowiek. Jak krzew jest złączony z latoroślami, tak Jezus jest złączony z wierzącymi. Winny krzew i latorośle są tej samej natury. Syn Boży stał się człowiekiem, dzięki temu Jego ludzka natura może być nazwana winnym szczepem, a ludzie – jego latoroślami. Bóg Ojciec zabiega o to, by krzew winny wzrastał i owocował. Odcięta gałąź oznacza chrześcijanina, którego wiara nie przejawia się w miłości. Oczyszczenie gałęzi owocujących, czyli chrześcijan , którzy złączeni są z Chrystusem przez miłość, dokonuje się przez doświadczenia i próby. Oczyszczenie Apostołów zostało zapoczątkowane przez naukę Jezusa, która usunęła przeszkody powstrzymujące rozwój i wzrost ich wiary. Uczniowie są czyści, lecz czystość ich może być jeszcze doskonalsza, mogą przynosić owoce jeszcze obfitsze pod warunkiem, że pozostaną w łączności z Jezusem. Nie wystarczy uwierzyć w chwili entuzjastycznego uniesienia, ale trzeba wytrwać w wierze i w łączności z Jezusem. Gałąź odcięta od krzewu winnego nie może owocować sama z siebie. Uczeń Chrystusa może odłączyć się od Niego. Wtedy jednak traci wszelkie potrzebne do życia łaski Boże i obumiera, usycha. W godzinę śmierci zostaje odrzucony przez Boga. Łączność z Jezusem (trwanie w Nim), wypełnianie Jego słowa, pozwala nie tylko osiągnąć życie wieczne, lecz także uprawnia do zanoszenia próśb wszelkiego rodzaju i daje gwarancje ich wysłuchania. Bóg wysłucha tych próśb, które dotyczą naszego uświęcenia i zbawienia. Im ściślej uczniowie będą zjednoczeni z Jezusem, tym więcej będą przynosili owoców, przez to okażą się w pełni Jego uczniami, a tym samym przyczynią się do rozszerzenia chwały Boga.
