Słowo na niedzielę 24 listopada 2024 r.- Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata

(Dn 7,13-14; Ps 93(92),1.2 i 5; Ap 1,5-8; J 18,33b-37)

Syn Człowieczy (Mesjasz) zasiada na tronie jako Król. Jego panowanie jest wieczne, a Jego Królestwo nie przeminie. Bóg jest Królem całego świata, stworzył go, włada i kieruje nim. Chrystus jest władcą królów ziemi. Jest Tym, który był i przyjdzie znów. Królestwo Jezusa nie jest z tego świata.

W kolejnej wizji otrzymanej od Boga, Daniel jest świadkiem wydarzeń rozgrywających się na dworze królewskim w niebie. Przed oblicze Przedwiecznego, czyli Boskiego Króla, przybywa jakby Syn Człowieczy. Następnie dokonuje się inwestytura, a więc nadanie Mu godności królewskiej. Władza Syna Człowieczego ma dwa przymioty wypowiedziane z niezwykłą dobitnością: powszechność i wieczność. Kim jest owa tajemnicza postać, która otrzymuje to niezwykłe królestwo? W dalszej części księgi Daniela powiedziano, że królestwo zostało dane świętym Najwyższego, dlatego uważa się, że postać Syna Człowieczego jest symbolem czy uosobieniem owego ludu świętych Najwyższego, albo symbolem ludzkości. Jednak przyjęcie od Boga godności królewskiej dowodzi, że jest on postacią indywidualną, a nie jakimś symbolem czy zbiorowością. Wieczne i uniwersalne królestwo prorocy zawsze wiązali z osobowym Mesjaszem. W wizji Daniela panujący przychodzi z obłokami nieba, a więc ze sfery boskiej i jest kimś więcej niż tylko człowiekiem. Interpretacja żydowska zawsze odnosiła ten tytuł do indywidualnego Mesjasza. Sam Jezus używał tego określenia w odniesieniu do siebie.
Krótki hymn na cześć majestatu Boga; jeden z psalmów ku czci Boga jako Króla świata. Autor wysławia opanowanie pierwotnego chaosu i władzę Bożą nad światem. Bóg jest Królem- czyli odwiecznie panującym Bogiem nad całym światem. Jest On przedstawiony na podobieństwo króla ziemskiego, odzianego w królewski strój, uwydatniający potęgę i majestat. Nie odważa się psalmista opisać Bożej postaci, ogranicza się jedynie do opisu stroju, czyli czegoś zewnętrznego. Bóg jest Władcą nie tylko przeszłości, ale także i przyszłości Izraela oraz całego świata. Królestwo Pana zostało umocnione aktem stwórczym, dlatego „tron” Boży przetrwa wszystkie wieki, podobnie jak władający na nim Bóg. Królowanie Boże ujawnia się poprzez stałą kontrolę nad światem. Ludzkość może oddawać cześć Królowi. Jego przedwieczność jest gwarancją trwałości i w tym jest też źródło zaufania ludzi do Boga Stwórcy. Ponieważ Bóg jest Królem, Jego tron jest niewzruszony i tylko Jemu można zaufać. Jego potęga świadczy o tym, że Jego panowanie jest niezniszczalne. Świętość Boża udziela się świątyni, w której znajduje się mieszkanie Boga na ziemi, odpowiednik Jego mieszkania w niebiosach.
Apokalipsa św. Jana jest objawieniem i proroctwem, których źródłem jest sam Bóg. Chrystus przekazuje ich treść, a adresatami jest siedem Kościołów w Azji Mniejszej, które symbolizują cały Kościół wszystkich wieków. Jan zaczyna od błogosławieństwa (jest ich w Apokalipsie – 7) tych, którzy czytają i słuchają słowa Bożego. Dotyczy to indywidualnego etapu, jak również podczas liturgii zgromadzenia wiernych. Apokalipsa jest formą listu zaczynającego się podobnie jak Ewangelia- prologiem. Następnie autor przesyła pozdrowienie tym Kościołom życząc im łaski i Bożego pokoju. Te dary pochodzą od Chrystusa, który jest wieczny. Jan określa Chrystusa jako władcę królów ziemi, który jest Świadkiem Wiernym. Uważa, że Jezus dał najpełniejsze świadectwo prawdzie, objawiając to, co widział i słyszał u Ojca. Świadczy On zarówno o sobie, pieczętując śmiercią to świadectwo. Ukazuje też Jezusa „pierworodnego umarłych” czyli jako żywego, zmartwychwstałego Boga. Jest On obecnie „władcą królów ziemi” czyli zwycięskim Królem Wszechświata. Jednym ze skutków Odkupienia jest utworzenie na wzór Izraela Ludu Bożego Nowego Przymierza, który ma udział w kapłaństwie Chrystusa. Jego celem jest oddawanie czci Bogu Ojcu, jako ostatecznemu celu wszechrzeczy. Jan pisze, że podczas paruzji (powtórne przyjście) Chrystus przyjdzie jako Sędzia ostateczny, zgodnie z proroctwem zamieszczonym w księdze Daniela (dzisiejsze I czytanie) o władzy Syna Człowieczego oraz z proroctwem Zachariasza (Zach 12, 10-14) o powszechnym żalu ludzkości poczuwającej się do winy wobec przebitego Mesjasza. Święty Jan określa Boga pierwszą i ostania głoską alfabetu greckiego- Alfa i Omega- by pokazać , że Wieczny Bóg jest, praprzyczyną i celem ostatecznym wszechrzeczy.
Trwa proces Jezusa przed Piłatem. Oskarżyciele spieszą się, bo zbliża się święto Paschy. Piłat przeprowadza dochodzenie w celu ustalenia, o co naprawdę Żydzi oskarżają Jezusa. Przeciwnicy Jego oskarżają Go o to, że jest złoczyńcą, obwołał siebie Synem Bożym i wreszcie, że czyni się królem, co oznaczałoby bunt wobec Cezara. Piłat przesłuchując Jezusa pyta Go wprost: „to Ty jesteś królem Judejczyków”? Jezus nie odpowiada wprost, ale korzysta z okazji i mówi o swoim królestwie. Choć oskarżyciele Jezusa wiedzą , że królestwo Boże nie opiera się na sile militarnej, ale mają nadzieję, że tak to zrozumie Piłat. Aby wejść do królestwa, trzeba osobiście narodzić się na nowo, narodzić się z wody i Ducha. Bez ponownego narodzenia nie można ujrzeć królestwa i wejść do niego. To królestwo nie jest z tego świata. Celem Jezusowego królestwa nie jest ziemska władza, lecz zbawienie wszystkich ludzi. Prawda Jezusa to prawda jedynego Boga, Stwórcy wszystkich ludzi. W końcowym przesłuchaniu Piłat jeszcze raz pyta Jezusa, czy jest królem? Tym razem otrzymuje konkretną odpowiedź: Tak jestem Królem! Przy tej okazji Jezus mówi o celu swojego przyjścia na świat- danie świadectwa o prawdzie. Jezus dwukrotnie mówi o prawdzie. Słowo prawda w Nowym Testamencie oznacza wolność od nieszczerości w postępowaniu, wolność od obłudy, od zatajania swych myśli i czynów. Określa to, czego Bóg nie ukrywa przed ludźmi- objawienie i prawdę Ewangelii.