Słowo na niedzielę 28 lutego 2021 roku- II Niedziela Wielkiego Postu
(Rdz 22,1-2.9-13.15-18; Ps 116 (115) 10 i 15.16-19; Rz 8,31b-34; Mk 9,2-10)
Bóg kocha człowieka, daje mu swoje obietnice i wzywa do wiary i zaufania . Wiara
człowieka jest poddawana próbie. Nic nie może nas odłączyć od miłości Boga, która jest w
Chrystusie Jezusie. Jezus jest obiecanym Mesjaszem i Bogiem- potwierdzają to słowa Boga
wypowiedziane podczas przemienienie na górze Tabor.
Abraham jest wzorem wiary i człowieka całkowicie polegającego na Bogu. Jego
miłość do Boga zostaje poddana próbie. Otrzymuje polecenie, by złożył swojego
umiłowanego syna-Izaaka- w ofierze w kraju Moria. Jest świadomy tego, że wraz ze śmiercią
Izaaka przepadnie nadzieja potomstwa tyle razy zapowiadanego przez Boga. Mimo grozy
sytuacji nie podejmuje z Bogiem żadnej dyskusji. Nie oczekuje od Boga żadnych wyjaśnień i
nie szuka sposobu, żeby uratować syna. Bóg sam z siebie też niczego więcej mu nie
wyjaśnia. Pozwala, aby Abraham wypełnił Jego wolę. Abraham przeniknięty Bożą łaską
okazuje bezgraniczną ufność w Bożą mądrość i dobroć. Wiara Abrahama staje się heroiczna
– zdolna do oddania Bogu wszystkiego- nawet umiłowanego syna. W decydującym
momencie Bóg jednak interweniuje, co oznacza, że nie chciał od Abrahama krwawej ofiary z
jego syna. Bogu chodziło o to, czy Abraham będzie w stanie ofiarować siebie i to, co ma
najcenniejsze swojemu Bogu, w którego wierzy. Czy złoży Bogu w ofierze swoje pragnienia,
nadzieje, plany, a przede wszystkim swoje ojcostwo. Ofiarowanie Izaaka stanowi zapowiedź
doskonałej ofiary Jezusa Chrystusa. Heroiczna postawa Abrahama jest zapowiedzią
bezgranicznej miłości Boga, który złoży w ofierze swojego Syna- Jezusa.
Psalm 116 był śpiewany w świątyni w czasie składania ofiary przez kogoś z wiernych
jako dziękczynienie za uratowanie od niebezpieczeństwa śmierci. Psalmista nie określa
bliżej niebezpieczeństwa, prawdopodobnie jednak chodzi o chorobę. Uratowanym musi
być ktoś znaczny, skoro cały lud Boży brał udział w składaniu ofiary dziękczynnej. Niektórzy
przypuszczają, że uratowanym mógł być król. Autorowi psalmu dolegało cierpienie, ale
skarga jego była stale pełna ufności w Boga, który go nie opuścił. Tylko ludzie zawodzą,
dlatego pomocy należy szukać u Boga. Z wdzięczności za ocalenie autor jest gotowy złożyć
ofiarę. Mógł to uczynić tylko przy pomocy kapłana. Sam mógł tylko uwielbić Pana. Według
psalmisty Bóg jest łaskawy, sprawiedliwy i miłosierny, strzeże tych, którzy pokładają w Nim
nadzieję i ufnie wzywają Jego pomocy. Autor psalmu uwielbia Boga i opowiada , co Bóg dla
niego uczynił. „Ofiara” uwielbienia złożona wobec całego ludu świadczyła na rzecz Pana,
którego imię ma być wysławiane przez cały świat. W wersecie 16 wysławia Boga, wyznając,
że mu dopomógł w nieszczęściu. Psalm kończy się tym, że autor wypełnia ślub, jaki kiedyś
złożył Bogu. Chodziło o uwielbienie Boga w świątyni po tym, jak doświadczył Bożej pomocy
w nieszczęściu.
Paweł w liście do Rzymian napisał, że chrześcijanie mają już zapewnioną szczęśliwą
przyszłość, ponieważ Bóg stanął po ich stronie. Nie ma już niczego, co mogłoby
chrześcijaninowi stanąć na przeszkodzie. Bóg daje człowiekowi wszystko- najdroższego Syna
swego. Skoro ludzkość jest tak obdarowana, to kto będzie miał odwagę wystąpić przeciw
dzieciom Bożym? Naraziłby się wtedy na gniew Boga. Nawet Chrystus nie wystąpił przeciw
nam, bo On właśnie umarł za nas i zmartwychwstał. Tak wielka jest miłość Chrystusa. Stąd
też – wyraźna i zdecydowana deklaracja św. Pawła o własnej miłości do Chrystusa, której nic
nie może ugasić. Dzięki miłości Boga, objawionej w Chrystusie, stale realizuje się tajemnica
zbawienia i żadne obecne cierpienia nie mogą temu przeszkodzić. Aby lepiej wyjaśnić
poruszany problem, apostoł posługuje się obrazem procesu sądowego, w którym
przeciwnicy prawdy i nadziei występują jako oskarżyciele tych, którzy w Bogu złożyli
nadzieję. Bóg jednak unicestwia swoich przeciwników. Pierwszym dowodem decydującego
opowiedzenia się Boga po naszej stronie jest śmierć Jego Syna za nas. Poza tym Bóg wydał
wyrok usprawiedliwiający , zanim wniesiono oskarżenie. Nie mają znaczenia żadne zarzuty,
ponieważ decyzja Boga już wcześniej została ogłoszona- jest nią zbawienie. Pewność, że
obecne cierpienie zostanie uwieńczone radością i chwałą, wynika z tego, że w życiu każdego
chrześcijanina znajduje się życie Chrystusa. On natomiast, zanim został otoczony przez
Boga chwałą i zmartwychwstał, wiele wycierpiał, był umęczony i umarł. Bóg poniósł
najwyższą ofiarę, aby miłość mogła tryumfować. Moc tej miłości jest w stanie
przeprowadzić również każdego człowieka przez wszystkie przeciwności, utrapienia i
prześladowania ku wiecznemu wyzwoleniu. Paweł sam doznał w swoim życiu tej zwycięskiej
mocy miłości Boga i nikt nie może zaprzeczyć prawdziwości jego świadectwa.
Ewangelista Marek podaje, że przemienienie nastąpiło po sześciu dniach, ale nie
precyzuje od jakiego zdarzenia. Prawdopodobnie chodzi o wyznanie Piotra pod Cezareą
Filipową. Jezus prowadzi trzech swoich uczniów: Piotra, Jakuba i Jana na wysoką górę.
Marek nie podaje jej nazwy. Tradycja umiejscowiła to wydarzenie na górze Tabor. W całej
ziemskiej działalności Jezus tylko ten jeden raz objawia w taki sposób swoją Boską chwałę.
Wobec tych trzech uczniów objawia swoje Bóstwo. Ukazanie się Mojżesza i Eliasza
wskazuje, że Jezus jest obiecanym Mesjaszem, o którym mówiły Księgi Starego Testamentu,
a mianowicie Prawo, którego reprezentantem jest w widzeniu Mojżesz i Prorocy, których
reprezentuje Eliasz. Marek pragnie w ten sposób pokazać, że Jezus jest tym Bogiem, który
niegdyś rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem na górze Horeb. Apostołowie, którzy wiedzieli o
Teofaniach (objawieniach się Boga) na Horebie, domyślili się łatwo, że Jezus jest nie tylko
Mesjaszem , ale i Bogiem. Dlatego Piotr wyraził gotowość zbudowania namiotu (przybytku)
jaki był mieszkaniem Boga w czasie wędrówki narodu wybranego do Kanaanu. Obłok, który
się pojawił oznacza w Starym Testamencie obecność Bożą. Głos, który dał się słyszeć z
obłoku, powtarza słowa znane ze sceny po chrzcie Jezusa i wzywa do posłuszeństwa
Jezusowi, którego nazywa ukochanym Synem. Przemienienie miało utwierdzić wiarę
apostołów w Jezusa, której wyraz dał Piotr pod Cezareą Filipową. Pełny sens tego
wydarzenia uczniowie zrozumieli dopiero po Zmartwychwstaniu Jezusa.
