Słowo na niedzielę 4 czerwca 2023 roku – Uroczystość Najświętszej Trójcy
(Wj 34,4b-6.8-9; Dn 3,52.53-54.55-56; 2 Kor 13,11-13; J 3,16-18)
Bóg jest miłosierny i po raz drugi zawiera ze swoim ludem przymierze, które wypisuje na nowych tablicach kamiennych. Tych, którzy w Niego wierzą i Mu ufają ochrania i wybawia nawet z największego zagrożenia. Pragnie by ludzie dążyli do doskonałości, przyjmowali Jego napomnienie. Zapewnia o swojej miłości oraz obdarza pokojem. Miłość okazał przez posłanie na świat Jezusa, którzy przyszedł, aby zbawić wszystkich ludzi. Kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.
Mojżesz otrzymuje od Boga polecenie, by wykonał kamienne tablice, na których Bóg ponownie wypisze słowa przymierza, które były na pierwszych. Tamte Mojżesz rozbił w porywie gniewu, gdy zobaczył, że Izraelici uczynili sobie złotego cielca. Wobec stłuczenia pierwszych tablic należało ponownie zawrzeć Przymierze z Bogiem. Po wyciosaniu tablic, Mojżesz wstępuje na górę Synaj, gdzie Pan Bóg zstąpił w obłoku i stanął przy Mojżeszu. Objawia się Mojżeszowi jako Bóg miłujący i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w miłosierdzie i prawdę, wierny w miłości, gotowy przebaczyć winy, przestępstwa i grzechy, lecz nie pobłażliwy. To bogactwo słów opisujących naturę Boga można streścić jednym zdaniem: Bóg jest miłosierny. Na tej prawdzie zostaje oparte nowe przymierze. Akcent tego przymierza nie pada na warunki, jakie w związku z przymierzem ma wypełnić lud. Tym razem chodzi bowiem o podkreślenie, że miłość Boga do Izraela jest bezwarunkowa. Bóg zapowiada cuda, które będzie dokonywał w tym narodzie i przez ten naród. Jeśli Izrael będzie przestrzegał tego, co Bóg nakazuje, to sam Bóg wypędzi inne ludy z ziemi Kanaan i odda ją na własność Izraelitom.
Tym razem psalm responsoryjny został zaczerpnięty z Księgi Proroka Daniela. Księga ta opisuje losy młodych Żydów- Daniela i jego towarzyszy w niewoli Babilońskiej na dworze królów: Nabuchodonozora, Baltazara i Dariusza. Imię Daniel znaczy „Bóg jest moim sędzią”. Jego towarzyszami są: Chananiasz– „Bóg działa łaskawie”; Miszael– „Któż jak Bóg”; Azariasz– „Bóg pomaga”. Przełożony dworu Nabuchodonozora zmienia im imiona na babilońskie. I tak Daniel – otrzymuje – Belteszassar- „strzeż mego życia”; Chananiasz- Szadrak-„ jestem bardzo przerażony”; Miszael- Meszak- „jestem poniżony”; Azariasz- Abednego- „słucha boga Nabu”. Król Nabuchodonozor kazał ulać złoty posąg i wydał rozporządzenie, że na głos rogu, fletu, cytry, harfy, lutni, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych należy upaść na twarz i oddać pokłon temu złotemu posagowi. Kto nie upadnie na twarz i nie odda pokłonu, zostanie w tej samej godzinie wrzucony w sam środek rozpalonego pieca. Członkowie wszystkich ludów, narodów i języków, w chwili, gdy usłyszeli instrumenty muzyczne, upadli na twarz i oddali pokłon złotemu posągowi. Jedynymi, którzy tego nie uczynili byli: Chananiasz (Szadrak); Miszael (Meszak) i Azariasz (Abednego). Zaprowadzono ich przeto przed majestat Nabuchodonozora. Rozkazał im, aby na dźwięk instrumentów upadli i oddali pokłon posągowi. Gdy tego nie zrobili, rozgniewał się Nabuchodonozor, rozkazał rozpalić piec siedem razy mocniej niż zwykle, związać ich i w pełnym stroju wrzucić w sam środek rozpalonego pieca. Tam przechadzali się oni wśród płomieni, śpiewali hymny Bogu i błogosławili Pana. Jest to fragment pieśni (hymnu) jaki ci trzej młodzieńcy śpiewali Bogu, wysławiali i błogosławili Go, ponieważ Anioł Pański zstąpił do pieca i odrzucił płomienie ognia, sprowadził do środka orzeźwiający wiatr, tak że ogień w ogóle ich nie dotykał i nie sprawiał im ani bólu, ani nie wyrządził krzywdy. Trzej młodzieńcy wzywają całe stworzenie do dziękczynienia, uwielbienia i wywyższania Boga, nawet w sytuacji straszliwego prześladowania.
W końcówce 2 listu do Koryntian święty Paweł daje ostatnie napomnienia i pozdrowienia. Przedstawia charakterystykę postawy chrześcijanina-ucznia Jezusa Chrystusa. Ta postawa polega na ustawicznym wysiłku, który zmierza do udoskonalenia, na radości i miłości, przejawiającej się w jednomyślności i umiłowaniu pokoju. Zachęca Koryntian do radości oraz pracy nad sobą- do dążenia do doskonałości. Prosi chrześcijan o życie w pokoju, a w ten sposób będą doświadczać Bożej miłości i Bożego pokoju. Zapewnia ich o tym, że Bóg będzie zawsze z nimi, jeśli będą jednej myśli i będą żyć i postępować zgodnie z głoszoną im nauką. Swój list kończy zapewnieniem, że przez wiarę w Jezusa Chrystusa towarzyszy im Boża łaska, a Duch Święty tworzy w nich dar jedności. Święty Paweł wyraża prawdę, że Trójca Święta jest źródłem wszelkich łask.
Rozdział trzeci Ewangelii św. Jana opisuje rozmowę Jezusa z Nikodemem- faryzeuszem, dostojnikiem żydowskim, który przychodzi do Niego pod osłoną nocy. Nikodem uznaje w Jezusie nauczyciela przychodzącego od Boga, a w Jego znakach widzi świadectwo autentyczności Jego misji. Jezus mówi mu o możliwości oglądania królestwa Bożego. Przedstawia mu też warunek wejścia do tego królestwa, którym jest narodzenie się na nowo z wody i Ducha świętego. Nowe narodzenie- narodzenie z Ducha – polega na uwierzeniu w miłość Boga wyrażoną w śmierci Syna za wszystkich ludzi, aby nie zginął na wieki żaden wierzący. Wiara to całkowite zaufanie Bogu co do teraźniejszości i wieczności, to przekonanie, że tylko Jezus Chrystus,( nikt inny i nic innego) może uratować każdego człowieka od śmierci wiecznej. Nie potrafią tego ani częste posty, ani długie modlitwy, ani dobroczynność, ani darowizny, jeśli są czynione bez wiary w zbawczą moc ofiary Chrystusa. Życie wieczne, królestwo Boże i zbawienie opisują duchową rzeczywistość dla wszystkich ludzi pochodzących z różnych kultur. Księgi Nowego Testamentu mówią o zbawieniu, które teraz się rozpoczyna i dokonuje, które jest nieprzemijające, które wypełnia się i osiąga doskonałość. Rozpoczyna się dziś, teraz, a jest wieczne. Jeśli Nikodem zaufał Jezusowi, to już teraz zaczął doświadczać nowego życia. Jezus w rozmowie z Nikodemem życie wieczne definiuje jako Boże wybawienie, ratowanie, ocalenie, chronienie lub uwalnianie. Działanie Jezusa jest działaniem zbawczym. Miłość Boga Ojca polega na przygotowaniu ofiary z Jednorodzonego, szczególnie umiłowanego Syna. Z miłości do człowieka Bóg nie waha się złożyć w ofierze swojego Syna w celu odkupienia świata. Wiara powoduje uwolnienie od sądu mającego wykazać uczynki, za które Jezus złoży na krzyżu ofiarę odkupienia. Jezus przyjmie na siebie oskarżenie za złe czyny tych, którzy w Niego uwierzyli. Sąd tych, którzy nie uwierzyli, już się dokonał, bo nie ma nikogo, kto by ich obronił, kto wstawiałby się za nimi. Sami nie mogą się obronić. Słowo sąd nie oznacza tu wartościowania uczynków, lecz podział ludzi według ustalonego kryterium. Tym kryterium jest wiara, a nie doskonałość moralna. Uwierzenie oznacza ufne przylgnięcie do Chrystusa, Zbawiciela. Wiara jest kontynuacją uwierzenia.
