Słowo na niedzielę 29 listopada 2020 roku- I Niedziela Adwentu
(Iz 63,16b-17.19b; 64,3-7; Ps 80,2ac.3b.15-16.18-19; 1 Kor 1,3-9; Mk 13,33-37)
Bóg jest dobrym Ojcem, który troszczy się o swój naród. Jest jedynym Bogiem, pełnym dobroci i miłosierdzia. Bóg jest jak dobry Pasterz. Prowadzi swój lud i pielęgnuje go. Św. Paweł pisze do Koryntian, że Bóg jest wierny i dotrzymuje obietnic. Powtórne przyjście Chrystusa jest pewne, ale nie wiemy –kiedy? Dlatego Jezus zachęca nas do czujności.
Trudna sytuacja życia w Jerozolimie i Judei po powrocie z niewoli w Babilonii, a przede wszystkim widok leżącej w gruzach świątyni ( zburzona przez Babilończyków w 586 r. przed Chrystusem), skłania ich do żarliwej modlitwy. Izraelici rozumieli, że przyczyną nieszczęść było odwrócenie się Boga od swojego ludu wskutek jego grzechów. Po wspomnieniu zbawczej obecności Boga w historii narodu wybranego, wspólnota kieruje więc do Boga wiele śmiałych wezwań i zapytań. Uznając swój grzech i własną niezdolność do przemiany, odwołuje się do uczuć ojcowskich Boga, aby skłonić Go do powrotu do swojego ludu. Wyznają, że ich rzeczywistym ojcem nie jest Abraham, protoplasta Izraela, lecz sam Bóg i Odkupiciel. Izajasz przedstawia tutaj Boga Jahwe nie jako Boga grozy i surowości, ale przede wszystkim Ojca, Boga dobroci i miłosierdzia. Ojciec nie może pozostawać obojętny na nieszczęścia swoich dzieci, z których największym jest dla nich zniszczenie świątyni jerozolimskiej. Dlatego Izraelici proszą, aby Bóg poruszony uczuciami miłości i miłosierdzia ponownie okazał im swoją łaskę. Lamentacja narodu z poprzedniego rozdziału przekształca się w tym rozdziale w gorące błaganie o przyjście Boga. To wyczekiwane nadejście zbawiającego Boga przewyższy objawienie, które miało miejsce na Synaju. By dostąpić Bożej łaskawości, trzeba uznać, że Pan jest jedynym Bogiem i Jemu zawierzyć. Praktycznym wyrazem takiej wiary ma być postępowanie zgodne ze zbawczą wolą Boga. Izraelici uznają swoją winę. Skutki grzechów porównują do nieczystości, z powodu której nie wolno było brać udziału w kulcie, oraz do zwiędłych liści niesionych wiatrem, co oznacza ich duchową śmierć. Zerwali więc duchową więź z Bogiem. Pomimo grzechu głęboko wierzą, że nadal są własnością Boga, dlatego ponownie zwracają się do Niego jako do swojego Ojca i uznają swoją całkowitą zależność od Niego, który jest ich Stwórcą, a oni są dziełem rąk Jego.
Psalm powstał prawdopodobnie w Królestwie Północnym, na co wskazuje wspomnienie pokoleń Józefa. Powstał około 721 roku przed Chrystusem, kiedy to Asyryjczycy niszczyli tereny Izraela. Psalm jest lamentacją, która ma pobudzić Boga do działania w obronie ludu. Autor zanosi prośbę do Pasterza Izraela, czyli Boga. Obraz (metafora) pasterza znany był na całym Bliskim Wschodzie, gdzie pasterstwo było znanym zawodem. Okazją do napisania psalmu była klęska narodowa, poniesiona przez wojsko królewskie. Zdawało się , że Bóg zniszczył swój lud. Psalmista jednak wie, że Bóg jest potężny, że włada nad cherubinami, że poprowadził poprzednio Izraelowe pokolenie Józefa do zwycięstwa. Czemu teraz nie miałby na nowo okazać swojego majestatu? Autor czterokrotnie woła o pomoc w refrenie, jednak zawsze trochę odmiennie. Psalmista nie oskarża Boga, ale pokornie poddaje się Bożemu sądowi, odnosząc do Niego wszystkie aktualne wypadki zachodzące w narodzie. Autor spogląda okiem wiary na całą dawną historię: wyprowadzenie z Egiptu, opanowanie Kanaanu; wszystko to ukazuje w obrazie winnej latorośli. Przypomina sobie także królestwo Dawida i Salomona, kiedy to berło ludu Bożego sięgało od Eufratu do Morza Śródziemnego. Psalmista ukazuje obraz wspólnoty Izraela jako winnicy wyrwanej przez Boga, który ją niegdyś zasadził i pielęgnował. Po wyjściu z niewoli egipskiej i wędrówce przez pustynię Izraelici otrzymują od Boga ziemię Kanaan- opływająca w mleko i miód. Jednak naród nie postępuje zgodnie z wolą Boga, dlatego Bóg zsyła na nich karę spustoszenia. Zgnębiony niepowodzeniami lud skarży się Bogu na swoją ciężką dolę. Psalmista pokłada wielką ufność w Bogu i spodziewa się od Niego pomocy. Izrael prosi Boga o opiekę nad nim i przyrzeka wierność Bogu. W dalszej części psalmu widzimy Boga Zastępów, który ze swej niebieskiej stolicy może odnowić Izraela i obdarzyć go zbawieniem.
Paweł na początku listu do Koryntian przesyła im swoje pozdrowienie, życząc łaski i pokoju od Boga Ojca i Jezusa Chrystusa. Izraelici życzyli sobie pokoju, Grecy radości, a Rzymianie zdrowia. Słowo „łaska” u św. Pawła oznacza życzliwość Boga i Jego dary, a „pokój”- szczęście oraz spokój duszy pojednanej z Bogiem przez Jezusa. Apostoł dziękuje Bogu, że udzielił Koryntianom łaski w Jezusie Chrystusie. Na słowo „łaska Boża” składa się głoszone im słowo Boże, osobiste poznanie Chrystusa i otrzymane dzięki Niemu dary. W Chrystusie Bóg ubogacił ich we wszelkie słowo (objawione) i w różnych formach nauczane. Dał im też poznanie, czyli zrozumienie i zgłębienie treści głoszonej im dobrej nowiny- Ewangelii. Głoszenie Ewangelii zostało potwierdzone osobistym świadectwem wiary Apostoła Pawła. Stwierdza on, że Koryntianie otrzymali dary Boże- charyzmaty lub dary łaski Bożej. To wzbogacenie się łaską Bożą dokonało się w Jezusie Chrystusie, który nadal żyje i działa w Kościele przez Ducha świętego. „Objawienie się Pana” lub „dzień Pana” u św. Pawła odnosi się do powtórnego przyjścia Chrystusa na ziemię (tzw. paruzji). Życie chrześcijańskie jest wysiłkiem człowieka, który chce wytrwać w dobrym aż do końca, a Chrystus będzie wspierał ten wysiłek swoją łaską. Fragment ten kończy św. Paweł stwierdzeniem, że Bóg jest wierny, to znaczy, że dotrzymuje swoich obietnic.
Bóg ma wobec ludzi i całego świata szczególne plany, które do określonego przez Boga momentu muszą pozostać zakryte zarówno przed ludźmi, jak też przed aniołami. Jezus jako Syn Boży zna zbawcze zamiary swego Ojca i przyszedł na ziemię, aby je objawić ludziom. Jednak to Bóg Ojciec decyduje o ostatecznych losach świata. Człowiek musi czuwać, bowiem nigdy nie wie, kiedy Bóg przyjdzie do niego, aby go wezwać do siebie. Jezus napomina swoich uczniów, by uważali na siebie, czyli widzieli, zauważali coś, uważali na coś, strzegli się czegoś, wystrzegali się czegoś, troszczyli się o coś. Powinni osiągnąć dojrzałość, czyli umiejętność zarządzania własnym życiem, relacjami z innymi ludźmi, obowiązkami życiowymi. Mają czuwać. Oznacza to nie spać, trwać bez snu. Mają być przebudzeni i trzeźwi, mają kierować się ufnością i posłuszeństwem Bogu. Czuwanie to też rozważanie, rozmyślanie, wytyczanie sobie Bożych celów i realizowanie ich, podejmowanie inicjatywy, koncentrowanie się na tym, co ważne. Powrót Syna Bożego na ziemię jest równie pewny, jak Jego pierwsze przyjście na świat.
