Słowo na niedzielę 20 września 2020 roku- XXV Niedziela Zwykła
(Iz 55,6-9; Ps 145 (144)2-3.8-9.17-18; Flp 1, 20c-24.27a; Mt 20,1-16a)
Bóg lituje się nad grzesznikiem, przebacza mu grzechy, czeka na jego nawrócenie. Jest Wielki, łagodny, miłosierny, dobry. Posłał na świat swojego Syna, który daje życie wieczne każdemu, kto w Niego uwierzy. Do zbawienia powołani są wszyscy ludzie.
Brak posłuszeństwa względem Boga stał się dla Izraelitów powodem klęski, którą interpretowali i przeżywali jako opuszczenie przez Niego. Prorok w tym fragmencie zapewnia Izraelitów, że Bóg jest hojny w przebaczanie i chce w dalszym ciągu obdarzać ich swoja łaską. Wzywa naród do powrotu do Boga, do nawrócenia, do szukania Jego dróg. Prorok ogłasza czas bliskości Boga i zmiłowania na narodem izraelskim. Szukanie Boga polega na czynieniu dobra i unikaniu zła. Zakłada też wysiłek dostosowania swojego życia do woli Boga. Izajasz podkreśla, że zamysły i plany Boga często wykraczają poza możliwości zrozumienia ich przez człowieka. Wierzący powinni nieustannie rozważać słowo Boże i według niego kształtować swój sposób myślenia i wartościowania, aby rozeznać, co jest prawdziwym dobrem. Słowo Boże posiada moc przemiany świata, ale człowiek może go nie przyjąć.
Psalm 145 jest zachętą do uwielbiania Boga za Jego wielkość, królowanie na świecie i wierność. Psalmista na samym początku zaznacza, że Bóg jest Królem wszechświata, przewyższającym swoją naturą wszelkie stworzenie. Pierwszym motywem uwielbiania Boga jest Jego wielkość. Dlatego cały świat jest zobowiązany do wysławiania Jego wielkości. Bóg jest nieskończenie wielki, co przejawia się w Jego działalności, w objawieniu się Jego majestatu, w Jego cudach. Dlatego lud głosi stale chwałę Jego dobroci i łagodności. Psalmista łączy pojęcie „wielkość” z „dobrocią” i „łagodnością”. W Starym Testamencie wyrażano w ten sposób wiarę w Boga, który nie posiada jakiejś siły demonicznej, ale stwórczą, ujawniającą się w utrzymywaniu świata. Wielkość miłosierdzia Bożego jest tylko jedną strona Jego natury. Królowanie Boga nad światem jest pełne litości. Już sam Mojżesz w Księdze Wyjścia (34,6) powiedział: „Pan, Pan, Bóg miłosierny, litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskawość i wierność, zachowujący swoją łaskawość w tysięczne pokolenia”. Natomiast autor Księgi Mądrości napisał: „Miłujesz wszystkie stworzenia, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił” (11,24). Z pojęciem stworzenia łączy się królowanie Boże, które sięga wszystkich czasów i pokoleń. Dobroć Boża ujawnia się w potędze Jego działania na świecie. Z tych względów można Boga w Starym Testamencie nazwać Ojcem, gdyż jest stale gotowy udzielać pomocy każdemu, kto jej potrzebuje. Szczególnie i specjalnie troszczy się o człowieka bogobojnego, który szczerze prosi Go o pomoc w nieszczęściu.
Św. Paweł list do Filipian pisze z więzienia. Nie jest w stanie przewidzieć tego, jaki czeka go los. Liczy się nawet z możliwością otrzymania wyroku śmierci. Jak sam pisze ma wewnętrzne, duchowe rozterki. Chciałby umrzeć, by spotkać się z Jezusem, a z drugiej strony jest świadomy posłannictwa jakie ma do wypełnienia w imieniu samego Chrystusa. Całe jego istnienie jest zjednoczeniem z Chrystusem, o którym napisał: „dla mnie życie to Chrystus”. Paweł zachęca Filipian do umocnienia swojej wiary, miłości i wzajemnej jedności. Uświadamia Filipianom, że te trzy rzeczywistości są darem Trójcy Świętej: od Chrystusa pochodzi nauka głoszona przez apostoła, a która jest źródłem wiary; darem Boga Ojca jest miłość, owocem zaś działania Ducha Świętego jest jedność i doskonała wspólnota. Fragment ten kończy się zachętą św. Pawła , by Filipianie (chrześcijanie) postępowali w oparciu o usłyszaną i przyjętą Ewangelię.
Święty Mateusz zamieścił w Ewangelii przypowieść Pana Jezusa o robotnikach w winnicy. Obraz ten ma dać odpowiedź na pytanie: Kto ma szansę skorzystać z łaski zbawienia? Mateusz pokazuje, że Bóg każdego traktuje tak samo, daje takie same możliwości czy szansę. Jezus zaprasza każdego człowieka do wejścia do Królestwa Bożego, każdemu pragnie dać szansę skorzystania z tej łaski. Dla Jezusa nie jest ważne w którym momencie człowiek uczyni taką decyzję i uwierzy w Niego. Niezależnie od tego, czy ktoś nawraca się w dzieciństwie, czy w sile wieku, czy też przed śmiercią, otrzymuje tę samą zapłatę, którą jest zbawienie- życie wieczne. Chrystus pragnie, by każdy skorzystał z daru Boga, który daje zbawienie. Robotnicy się buntują , ponieważ nie mogą się zgodzić z Bożym miłosierdziem. Wolą Boga jest zbawienie wszystkich ludzi. Czasem daru tego doświadczają ludzie w ostatniej chwili życia, choć wcześniej byli obojętni lub nawet wrogo nastawieni wobec Boga i wiary w Jezusa. Zbawienie i okazanie miłosierdzia każdemu człowiekowi ze strony Boga różni się bardzo od ludzkiego pojmowania sprawiedliwości. Ta przypowieść ukazuje prawdę z dzisiejszego pierwszego czytania z księgi proroka Izajasza: „ … myśli moje nie są myślami waszymi, ani wasze drogi moimi (…), drogi moje górują nad waszymi drogami i myśli moje nad myślami waszymi”.
