Słowo na niedzielę 17 czerwca 2018 roku- XI Niedziela Zwykła
(Ez 17,22-24; Ps 92,2-3.13-16; 2 Kor 5,6-10; Mk 4,26-34)
W rozdziale 17 prorok Ezechiel przedstawia dwie przypowieści. Najpierw mówi o dwóch orłach, symbolizujących króla Babilońskiego Nabuchodonozora i faraona Chofrę, a następnie podaje jej historyczne i teologiczne wyjaśnienie. Używając symboli Ezechiel odnosi się do konkretnej sytuacji historycznej. W roku 597 przed Chrystusem Nabuchodonozor uprowadził do Babilonu króla Jojakima (w opowiadaniu jest on wierzchołkiem cedru), na tronie w Jerozolimie osadziła Sedecjasza (w opowiadaniu-nasienie). Ten król zdecydował się złamać układ z królem Nabuchodonozorem i w sojuszu z Egiptem wystąpił przeciwko Babilonii. Bunt skończył się całkowitą klęską Judei w 586 r. przed Chrystusem, czego skutkiem było zburzenie Jerozolimy i masowa deportacja ludności do Babilonu. Ezechiel oskarża Sedecjasza o złamanie zobowiązań zaciągniętych wobec Babilonu pod przysięgą złożoną w imieniu Pana Boga, co zgodnie z ówczesnymi przekonaniami naraziło Boga na zniesławienie w oczach świata. Dlatego musi zostać ukarany, aby okazała się moc Boża. Ezechiel przypomina o Bożej obietnicy danej Dawidowi, że jego dynastia będzie panowała wiecznie. To On, dzięki małej odrośli sprawi, że w Jerozolimie na nowo panować będzie potomek Dawida, Izrael stanie się potęgą, a jego mieszkańcy będą żyć w dostatku i pokoju. Młoda gałązka cedru, zasadzona przez Boga rozrośnie się w potężne drzewo. Proroctwo to wskazuje na Mesjasza, potomka Dawida, który założy Królestwo Boże. Na zakończenie prorok Ezechiel wypowiada słowa, które zostały zawarte w modlitwie Anny oraz w pieśni uwielbienia Boga-Magnificat- wypowiedzianej przez Maryję.
Jest to psalm dziękczynny posiadający elementy mądrościowe. Psalmista wiele kiedyś wycierpiał od wrogów. Ułożył pieśń dziękczynną, śpiewaną wobec zgromadzenia wiernych, którzy wraz z nim dziękują Bogu. Zaczyna od tego, że dobrze czyli przyjemnie, radośnie jest uwielbiać Boga. W psalmie tym sławimy wszechmoc i wielkość Boga. Autor wypowiada myśl, że stale, we dnie i w nocy, można Boga uwielbiać za Jego dzieła dokonane w świecie. Miarą mądrości jest Bóg, nie człowiek. Nic na świecie nie wymknie się wszechmocy Boga, Króla wszechświata. Psalm 92 jest hymnem sławiącym Bożą sprawiedliwość, która nigdy nie zawodzi, nie przemija ani się nie zmienia. Jej przymioty to łaska i wierność, które stanowią podstawę rządów Boga nad światem. Zgodnie z zasadą odpłaty (Bóg nagradza dobro, a za zło zsyła karę) wierni, którzy postępują zgodnie z wolą Boga, będą cieszyć się długim życiem. Grzesznicy natomiast , mimo swojej siły, szybko przeminą. Obie te myśli: prawdę o Bogu i o człowieku, streszcza werset dziewiąty. To Bóg wywyższony, na wieki wywyższa swych wiernych. Wiara w zmartwychwstanie i życie wieczne, zapowiadana w symbolach i obrazach człowieka zasadzonego w domu Pana pomaga wierzyć w Bożą sprawiedliwość. Chrześcijańska nadzieja złożona w Bogu pozwala już na ziemi nieustannie wielbić Bożą dobroć i wierność.
Św. Paweł w 2 list do Koryntian podkreśla swoją głęboką wiarę w życie wieczne. Życie doczesne i wieczne przedstawia w formie obrazów(metafor). Namiot- służy do okresowego zamieszkania podczas wędrówki, jest więc według Pawła symbolem życia doczesnego, ponieważ wskazuje na jego przejściowy i nietrwały charakter. Dom- stałe miejsce zamieszkania, oznacza trwałość i wieczność przyszłego życia. Obraz mieszkania rozrasta się później u Pawła w przyodziewanie stroju, by następnie przejść do kontrastu: życie- śmierć. Przyodzianie życia przyszłego (dom) na życie doczesne (namiot) jest według Pawła obrazem przemiany ciała doczesnego w chwalebne bez konieczności śmierci. Taka przemiana, za którą tęskni Paweł będzie udziałem tych, którzy doczekają paruzji (powtórnego przyjścia Chrystusa w chwale). O śmierci, czyli rozkładzie ciała doczesnego Paweł mówi używając obrazu „rozbierać (zwijać) namiot. Apostoł pragnie połączyć się z Chrystusem bezpośrednio po śmierci. Takie zjednoczenie jest nagrodą za wiarę wyrażającą się dobrym postępowaniu. Jest to też rezultat wyroku, jaki zapadł przed trybunałem Chrystusa. Paweł w ten sposób podkreśla, że każdy po śmierci zda sprawę Bogu ze swego życia, podkreśla też prawdę o sądzie szczegółowym.
Ewangelista Marek opisuje przypowieści o Królestwie Bożym. Opisując je podkreśla kontrast między małymi rozmiarami ziarna a obfitością żniwa lub krzewu. Siew polega na tym, że Jezus jako herold głosi Ewangelię licznym ludziom. Tę samą Ewangelie głoszą uczniowie. Plonem są ci ludzie, którzy uwierzyli i stali się naśladowcami Chrystusa i apostołów. Zmieniają się ich przekonania , pragnienia, cele i postawy. Nauka Jezusa przyciąga do Niego wiele ludzi, którzy są gotowi odpowiedzieć na Jego naukę. Jezus pokazuje, że Bóg jest władcą i twórca Królestwa. To Jego moc powoduje, że ludzie słyszą, rozumieją, wierzą, wzrastają, radują się, wielbią Go i służą Mu. Królestwo Boże zostanie założone przez powszechne i szerokie głoszenie Ewangelii. Ludzie, którzy uwierzyli, nie są własnością tych, którzy im głosili Ewangelię, lecz są dziećmi Bożymi. Bóg czyni w ich życiu to, czego nie może uczynić żaden człowiek. Takim obrazem jest przypowieść o ziarnku gorczycy. Z najmniejszego ziarenka wyrasta duży krzew. Gorczyca rosnąca wokół jeziora Galilejskiego osiągała nawet do 5 m wysokości, zwykle mierzyła około 1,5 metra. Roślina ta odrastała co roku i dlatego w okresie wczesnej wiosny możliwe było zakładanie gniazd przez małe ptaki. Królestwo Boże rozpoczyna się niepozornie, swoją pełnię osiągnie w śmierci Jezusa i Jego zmartwychwstaniu. Ludzie nie są jeszcze w stanie zrozumieć ukrytej natury królestwa Bożego. Wyjaśnienie uczniom przypowieści miało na celu dokładne zaznajomienie ich z Jezusową nauką, która apostołowie mieli głosić światu.