Słowo na niedzielę 26 listopada 2023 roku – Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata
(Ez 34,11-12.15-17; Ps 23 (22), 1-6; 1 Kor 15,20-26.28; Mt 25,31-46)
Bóg jako Dobry pasterz troszczy się o swoje owce. Pragnie dla nich zbawienia i życia wiecznego. Posłał na świat swojego Syna, by umarł za nasze grzechy, a przez Zmartwychwstanie dał nam pewność naszego powstania z grzechów, do nowego- wiecznego życia.
W tym rozdziale prorok Ezechiel mówi o złym traktowaniu ludu izraelskiego przez pasterzy (sprawujących władzę-książąt, kapłanów, starszych, oficjalnych proroków). Ezechiel zarzuca im szukanie osobistych korzyści, brak odpowiedzialności i przyzwolenie na uprawianie kultów bałwochwalczych przez lud. Dlatego zapowiada, że Bóg ma wystąpić przeciwko nim, pozbawić ich urzędów i sam ma przejąć ich rolę. Będzie sprawował ją we wzorcowy sposób, chroniąc owce przed zewnętrznymi zagrożeniami i wewnętrznymi sporami. Ezechiel wypowiada w tym miejscu proroctwo o tym, że Bóg wyznaczy Izraelowi nowego pasterza-będzie nim Mesjasz.
Psalm 23 jest utworem pełnym ufności, wyrażonej w momencie prześladowania przez wrogów. Bóg przedstawiony jest pod dwiema postaciami: jako pasterz i gościnny gospodarz. Psalmista- Dawid- opisuje działanie Bożej Opatrzności względem niego. Obraz Boga jako Pasterza Izraela jest klasyczny w Piśmie świętym. Ma on ilustrować działanie Boga w stosunku do człowieka. Dobry pasterz troszczy się o paszę, wodę i miejsce odpowiednie dla spoczynku. Przy rzadkiej sieci studzien na Bliskim wschodzie trzoda musi przebywać długa drogę, aby się dostać do źródeł, i może tam tylko przebywać krótko, ponieważ trzeba zrobić miejsce następnym. Pasterze w Palestynie przechodzą z miejsca na miejsce, chcąc znaleźć trochę trawy dla swojej trzody. Na takiej drodze trafia się dzikie zwierzę lub rozbójnik, dlatego stróż trzody nosi kij u boku i laskę pasterską, aby mógł się Obronić. Dla psalmisty ta stała wędrówka jest obrazem życia codziennego. Pod opieką takiego Pasterza psalmista czuje się bezpieczny, a wrogowie muszą się przyglądać, jak Bóg, niby pan domu, troszczy się o swojego gościa. Oliwa na Bliskim Wschodzie służy do ochrony skóry przed jej pękaniem w czasie letnich skwarów. Kielich jest zawsze pełny dzięki troskliwości pana domu. Wino zmieszane z wodą orzeźwia gościa. To wszystko obrazuje dobra duchowe udzielane przez Boga temu, kto przebywa w Jego bliskości, kto w Niego wierzy. Wszystkie łaski i dobra mają swoje źródło w miłości Ojca w stosunku do nas, gdyśmy jeszcze byli grzesznikami. Bóg czuwa też nad nami jak dobry Ojciec i gotów jest nam stale pomagać w życiu codziennym. Nie jesteśmy sami. Gdybyśmy nawet zgrzeszyli, zbłądzili, gotów jest nasz szukać, jak pasterz, aż nas znajdzie. Cały Psalm jest wyrazem uczucia szczęścia i radości człowieka, który poczytuje sobie za największą łaskę to, że może żyć w przyjaźni z Bogiem.
Święty Paweł w liście do Koryntian podkreśla, że Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest istotną prawdą wiary i podstawowym źródłem nadziei chrześcijan. To ono nadało sens krzyżowej ofierze Chrystusa. W Zmartwychwstaniu ukazała się w całej pełni godność Jezusa jako Boga i Zbawiciela. Syn Boży przyszedł na świat, aby wybawić ludzkość od grzechu i śmierci wiecznej. Św. Paweł ukazuje Chrystusa jako drugiego Adama. Pierwszy człowiek Adam przez nieposłuszeństwo i grzech sprowadził na całą ludzkość śmierć. Przez naturalne zrodzenie każdy człowiek jako potomek Adama ponosi konsekwencje jego grzechu. Drugi Adam- Chrystus przez niezwykłe posłuszeństwo Bogu i wypełnienie Jego woli- przez śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie zwyciężył grzech i pokonał śmierć. W ten sposób przywrócił nam przyjaźń z Bogiem, wyjednał przebaczenie grzechów i zapewnił zbawienie- życie wieczne. Przez wiarę w Chrystusa człowiek otrzymuje gwarancję swojego zmartwychwstania. Następnie Paweł mówi o „paruzji”- ponownym przyjściu Chrystusa na ziemię-, które będzie w chwale, pełne potęgi i radości.
Tylko Ewangelista Mateusz przekazuje nam ten tekst, który nazywany jest Sądem Ostatecznym. Chrystus jest tutaj przedstawiony jako Bóg i pasterz. Najpierw dokona się oddzielenia owiec od kozłów. Chociaż owce i kozły pasły się razem, to pasterze na noc dokonywali oddzielenia jednych od drugich. Owce były bardziej cenione od kozłów. W przypadku ludzi będą to osoby wierzące i niewierzące. Uczynki jakie wymienia Pan Jezus w nauczaniu judaistycznym były czynami sprawiedliwości. Po uprzywilejowanej prawej stronie znajdą się ci, którzy od założenia świata poszukiwali Boga, wierzyli w Niego, uwierzyli w Jezusa, nawrócili się, stali się uczniami Jezusa, przynosili owoce (uczynki miłosierne), byli świadkami Jezusa. Tam znajdą się ci, którzy przyjęli apostołów i innych uczniów Chrystusa- przyjęli Ewangelię o zbawieniu przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Zaproszenie do królestwa Bożego przyjęli ci, którzy gościli uczniów w swoich domach, nakarmili ich, dali im wszystko, co jest potrzebne, aby mogli pójść dalej, żeby głosić Ewangelię i służyć innym. Po lewej stronie staną ci, którzy nie uwierzyli, gdy był im głoszony Chrystus jako jedyny Zbawiciel, Mesjasz, ci, którzy odrzucili apostołów i uczniów. Wielu z nich uwierzyło w Boga, ale odrzuciło Jego zbawienie. Mówili: „Panie, Panie”, a nie widzieli działania Boga w swoim otoczeniu, ani sami nie wykonywali uczynków miłości wynikających z wiary.
