Słowo na niedzielę 28 lipca 2024 roku- XVII Niedziela Zwykła
(2 Krl 4, 42-44; Ps 145 (144), 10-11. 15-16. 17-18; Ef 4, 1-6; J 6, 1-15)
Bóg przez Elizeusza rozmnaża chleb. Otwiera swą rękę, karmi nas do syta. Paweł wzywa chrześcijan by usiłowali zachować jedność. Jezus rozmnaża chleba i karmi tłum do syta.
Rozdział czwarty Księgi opisuje cuda proroka Elizeusza. Najpierw Elizeusz pomaga ubogiej wdowie z dwójką synów. Rozmnaża oliwę, by mogła ją sprzedać i zapłacić dług , który miała po śmierci męża. Następnie przebywa w gościnie u Szunemitki, której prorokuje, że za rok będzie miała syna, choć przez całe życie była bezpłodna. Gdy jej syn podrósł, dostał udaru słonecznego i umarł. Kobieta wyruszyła do Elizeusza, by błagać go o pomoc. Elizeusz udaje się z kobietą do jej domu i tam wskrzesza jej syna. Po tym wydarzeniu Elizeusz wrócił do Gilgal, gdzie panował wielki głód. Grupa proroków ugotowała zupę, która była zatruta. Elizeusz wrzucił trochę mąki do zupy i nie było w niej już nic zatrutego. Dzisiejsze czytanie ukazuje nam kolejny cud dokonany ręką Bożą za przyczyną Elizeusza. Do niego to przychodzi pewien człowiek, który przyniósł chleb z pierwocin– chleb kwaszony z nowej mąki, który ofiarowywano dla Boga Jahwe w Święto Tygodni. Przyniósł także zboże w kłosach – czyli snop zboża dla Boga Jahwe, który ofiarowywano w Święto Maccot- Święto Chlebów Przaśnych. Elizeusz nakazuje mu, by te chleby rozdzielił pomiędzy stu ludzi. Gdy ten ma wątpliwości, że jest tych chlebów za mało, Elizeusz mu odrzekł, że Bóg powiedział, iż wystarczy tych chlebów , by się najedli do syta oraz, że pozostawią z tego jeszcze resztki. Wypełniło się wszystko, co Pan powiedział do Elizeusza- najedli się do syta i pozostały jeszcze resztki.
Psalm jako hymn, powstał po niewoli babilońskiej, która trwała od 586 do 538 roku przed Chrystusem. Ma układ alfabetyczny i wychwala Boga za Jego wielkość, królowanie na świecie i wierność. Psalmista na samym początku zaznacza, że Bóg jest Królem wszechświata, przewyższającym swoją naturą wszelkie stworzenia. Dlatego cały świat jest zobowiązany do wysławiania Jego wielkości. Według autora pierwszym motywem uwielbienia Boga jest Jego wielkość. Bóg jest nieskończenie wielki, co przejawia się w Jego działalności, w objawieniu się Jego majestatu, w Jego cudach. Dlatego lud Izraelski głosi stale chwałę Jego dobroci i łaskawości. Psalmista łączy pojęcia: wielkości z dobrocią i łaskawością. Tym sposobem wyraża wiarę w Boga, który posiada siłę stwórczą, ujawniającą się w utrzymywaniu świata. Dobroć Boga ujawnia się w potędze Jego działania na świecie. Z tych powodów można Boga nazwać Ojcem, gdyż jest stale gotowy udzielać pomocy każdemu, kto jej potrzebuje. Specjalnie jednak troszczy się o człowieka bogobojnego, który szczerze prosi o pomoc w nieszczęściu. Psalm sławi Boga bliskiego, który zawsze ma ręce otwarte dla potrzebujących i uszy stale nastawione na wołanie ubogich. Potędze tego Boga poddane są wszystkie mocarstwa ziemi. Jeśli jednak nie będą oparte na Nim, popadną w ruinę.
Apostołowi Pawłowi zależało na tym, aby w Kościele praktycznie była realizowana jedność. Prosi zatem odbiorców listu, aby postępowali w sposób godny powołania, to znaczy praktykowali cnoty, które ułatwiają życie wspólnotowe. Są to: pokora; łagodność; cierpliwość i wzajemna wyrozumiałość, którą dyktuje miłość –agape– i pokój zapewniający jedność Ducha. Wezwanie do jedności Paweł uzasadnia ważnymi racjami. Posługuje się przy tym formułą wiary, którą wypowiadali katechumeni przy obrzędzie chrztu. Formuła ta składała się z trzech wierszy: Jest jedno Ciało tzn. Kościół, złożony z bardzo wielu i różnych członków, a mimo to stanowiący organiczna całość, jedność; jeden Duch–Duch Święty, będący duszą Kościoła; jest tylko jedna nadzieja, którą daje wasze powołanie. Wierni włączeni przez chrzest do Kościoła żyją nadprzyrodzoną nadzieją osiągnięcia chwały w niebie. Nadzieja łączy ich we wspólnym dążeniu do Ojca; jest tylko jeden Pan (Kyrios)- czyli Chrystus; jedna wiara. W teologii św. Pawła wiara oznacza dokonany pod wpływem łaski akt woli człowieka, przyjmującego objawione prawdy Boże. To ostatnie znaczenie posiada jedna wiara tutaj; jeden chrzest, sakrament, który „wszczepia” w Chrystusa i włącza w Jego Ciało Mistyczne (Kościół). Jeden Bóg i Ojciec– jest najważniejszym źródłem jedności, bo rozciąga swą władzę nad wszystkimi ludźmi, którzy pod wpływem łaski spełniają Jego wolę i służą Jego planom (przez wszystkich i we wszystkich) i jako Ojciec ich jednoczy. Zwrot: jeden Bóg przypomina dobrze znaną wśród ludu wybranego formułę wyznania wiary monoteistycznej- Szema Izrael. Paweł nawiązuje do niej , powtarza ją i uzupełnia słowami: Ojciec wszystkich.
Jezus uzdrowił w Jerozolimie człowieka sparaliżowanego od trzydziestu ośmiu lat. Teraz opuszcza Judeę i przybywa z uczniami nad Jezioro Galilejskie ( Tyberiadzkie). Jak Mojżesz na pustyni otrzymał od Boga mannę dla ludu, tak Jezus otrzymuje od Ojca chleb i ryby w ilości przewyższającej potrzeby pięciu tysięcy ludzi. Rozmnożenie przez Jezusa pięciu chlebów określone jest przez ewangelistę Jana jako znak. Celem tego znaku ma być narodzenie się wiary w uczestnikach tego wydarzenia. Rozmowa Jezusa z uczniami, Filipem i Andrzejem, pokazuje z jednej strony, jak trudna jest sytuacja, a z drugiej strony, że Jezus ma gotowe rozwiązanie, które zna, i jest pewien, że je zrealizuje. Znak ten ukazuje więc, kim jest Jezus: Bogiem, którego wiedza i moc przekraczają ludzkie ograniczenia. Filip i pozostali uczniowie otrzymali lekcję: Bogu przynosi chwałę uznanie przez nich działania Jego mocy. Modlitwa dziękczynna nad chlebami jest zasadniczą czynnością, przez którą Jezus dokonuje cudu. Modlitwa przed posiłkiem, wyrażająca wdzięczność Bogu Stwórcy za dary, jakimi karmi ludzi, jest typowym zachowaniem religijnego Żyda. Nie jest to gest nadzwyczajny. Zaskakujące są efekty tej modlitwy, bo na skutek jej wysłuchania Jezus daje chleb zgłodniałym tłumom. Jezus występuje więc w roli, jaka według Starego Przymierza była właściwa Bogu. W opisie tym uczniowie nakazują usiąść ludziom na trawie i zbierają resztki jedzenia. Nie oni jednak, ale sam Jezus rozdaje żywność zgłodniałemu tłumowi. Ten znak ukazuje wyraźnie, kim jest Jezus. Jako prorok Jezus miałby zostać ogłoszony królem. Jest to aluzja odwołująca się do Mojżesza, który nakarmił lud na pustyni manną z nieba. W czasach Jezusa Mojżeszowi przypisywano bowiem tytuł króla ze względu na jego przywódczą rolę.
