Słowo na niedzielę 11 maja 2025 r.- IV Niedziela Wielkanocna

(Dz 13,14.43-52; Ps 100(99),2-3.4-5; Ap 7,9.14b-17; J 10,27-30)
Kościół rozpoczyna działalność misyjną. Słowo Boże rozszerza się i dociera do pogan. Jesteśmy stworzeniami Bożymi, owcami Jego pastwiska. Bóg jest dobry a Jego łaska trwa na wieki. Jezus Baranek będzie pasł swoje owce i prowadził je do źródeł wód życia. Daje swoim owcom życie wieczne.

Kościół wkracza w nowy etap swojego rozwoju-w działalność misyjną. Centrum a jednocześnie punktem wyjścia do tej działalności jest Antiochia Syryjska. Łukasz wymienia na początku trzynastego rozdziału pięciu mężczyzn, którzy stoją na czele tego Kościoła. Nazywa ich prorokami i nauczycielami. Jako prorocy nauczali prawdy objawionej pod natchnieniem Ducha Świętego a jako nauczyciele głosili dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. Wśród tych mężczyzn był św. Paweł, który odgrywał zasadniczą rolę. Duch Święty rozkazał, by wspólnota Antiocheńska wysłała Pawła i Barnabę w podróż misyjną. Rozdział trzynasty Dziejów Apostolskich opisuje początek pierwszej wyprawy misyjnej Św. Pawła. Najważniejszym miejscem w tej podróży była Antiochia Pizydyjska. Pierwsze kroki po przybyciu do niej Apostołowie skierowali do synagogi, gdzie Paweł wygłosił mowę do Żydów i „bojących się Boga”. Mowa Pawła składa się z trzech części, z których każda skierowana jest bezpośrednio do słuchaczy. W pierwszej części Paweł ukazuje ważne wydarzenia w historii Izraela: powołanie Abrahama i Jakuba, niewolę w Egipcie, wyprowadzenie z niej przez Mojżesza, pobyt na pustyni, wreszcie wejście do Ziemi Obiecanej. Ukazuje postacie królów: Saula i Dawida, by przejść do obiecanego Mesjasza- potomka Dawida. Druga część mowy zawiera naukę o Jezusie i Jego Zmartwychwstaniu wraz ze świadectwem Pism Starego Testamentu potwierdzających wypełnienie się obietnicy. Trzecia część stanowi wezwanie do wiary i przestrzega przed pokusą niedowiarstwa. W centrum przepowiadania Pawła i Barnaby jest Zmartwychwstały Chrystus, ku któremu zmierzały wszystkie wydarzenia Starego Testamentu i przez którego dokonuje się zbawienie. Według św. Pawła – szczytowym momentem działania Boga w historii zbawienia jest obietnica, która niegdyś została dana Dawidowi, a obecnie znalazła swoje wypełnienie w Jezusie. On jest posłanym przez Boga Zbawicielem, dzięki któremu cały Izrael może dostąpić przebaczenia grzechów. Przez niewinną śmierć Jezusa Bóg realizuje zapowiadane przez proroków zbawienie. Paweł wyjaśnia słuchaczom jego istotę. Człowiek otrzymuje odpuszczenie grzechów dzięki Chrystusowi, ale warunkiem dostąpienia tej łaski jest nawrócenie, odnowienie relacji z Bogiem i wiara w posłanego przez Niego Syna. Usprawiedliwienie nie jest skutkiem przestrzegania zasad Prawa, ale jest darem, którego dostępuje człowiek wierzący. Paweł w swojej argumentacji podkreśla fakt, że nikt nie jest w stanie zachować wszystkich przepisów Prawa, a ponadto Prawo samo w sobie nie ma i nigdy nie miało mocy usuwania grzechów. To nauczanie nie spodobało się Żydom, którzy podburzali ludzi przeciw Pawłowi i Barnabie. Ponieważ Żydzi odrzucają słowo Boże i sami czynią się niegodnymi zbawienia, życia wiecznego, Paweł rozpoczyna posługę misyjną zleconą mu przez Chrystusa wśród pogan. To oni przyjmują naukę, wierzą w Chrystusa i z wielką radością wielbią Boga za ten dar.
Autor psalmu, który jest radosnym hymnem liturgicznym wzywa wszystkie narody do uwielbienia Boga Izraela. Sławi on bezwarunkowe przymierze, którym Bóg związał się ze swoim ludem. Wierni przybyli na święta są przedstawicielami świata. Cechuje ich radość, która jest charakterystyczna dla dzieci Bożych. Powodem radości jest otrzymanie przykazań, odpuszczenie grzechów. Psalmista ukazuje w krótkich słowach całą historię zbawienia, od Stworzenia aż do przyszłej Pełni. Lud powinien postępować tak, jak za czasów Eliasza na Karmelu, gdzie wołał „Pan jest Bogiem”. Pan jest Stwórcą nie tylko świata, ale także ludu Bożego. On sam będzie wychowywał ten lud, troszczył się o niego. Dlatego według psalmisty jest On godny czci, bo jest Bogiem, a także wiernie okazuje dobroć swojemu ludowi. Psalmista porównuje troskę Boga o swój lud do troski pasterza o swoją trzodę , o owce. Ostatni wiersz wyraża radość wiernego ludu. Wszystko, co lud Boży posiada , otrzymał od Boga i zawdzięcza to Jego dobroci i miłości. Dlatego autor psalmu zachęca do przychodzenia do świątyni z sercem pełnym wdzięczności, z pieśnią pełną chwały, gdyż Bóg jest dobry, Jego Imię jest wielkie i godne tego, by Je sławić, wychwalać i oddawać cześć. Psalmista zapewnia, że łaska Boża towarzyszy człowiekowi przez cały czas, a wierność przymierzu, jakie Bóg zawarł z człowiekiem będzie przechodziła z pokolenia na pokolenie.

Św. Jan opisuje dwie wizje ukazujące tryumf zbawionych. W pierwszej z nich opisuje nowy lud Boży, który musi jeszcze przejść czas próby. Pieczęć żyjącego Boga, która symbolizuje przynależność do Niego, chroni ich od kataklizmów dotykających ziemię. Nie kryją się oni przed Bogiem, lecz z ufnością przechodzą przez wieli ucisk, by dotrzeć przed tron Boga. Druga wizja przedstawia nieprzeliczony tłum zbawionych, pochodzących ze wszystkich narodów, plemion, ludów i języków. Są to ci, którzy przeszli przez próbę wiary i okazali się wytrwali w ucisku, dzięki zbawczej krwi Baranka weszli do chwały i stoją przed Bogiem, uczestnicząc w niebiańskiej liturgii. Autor ukazuje ich ubranych w białe szaty, które są symbolem udziału w zwycięstwie Chrystusa i w chwale zbawionych. W ręku trzymają palmy- znak radosnego pochodu na cześć Boga i Baranka, a także symbol męczeństwa. Bóg jest dla nich Ojcem, który oddala każde cierpienie i ociera łzy z ich oczu. Chociaż zbawienie dokonuje się dzięki ofierze Chrystusa, konieczna jest współpraca człowieka z łaska Bożą. Chrześcijanie wezwani są do tego, by oczyścić swoje szaty (serca) we krwi Baranka. Oznacza to że trzeba przyjąć ofiarę Chrystusa, otworzyć Mu drzwi swojego serca i zaprosić Go do swojego życia jako Pana i Zbawiciela. On odpowiada na nasze zaproszenie i wchodzi do naszego życia z pełnią łask wyproszonych nam na krzyżu. To Jezus Baranek Boży przelewając za nas krew na krzyżu zgładził wszystkie nasze grzechy i od tego momentu jesteśmy „czyści”, mamy nowe życie (ubranie). Wizja rozciągniętego namiotu ukazuje spełnienie obietnic mesjańskich o zamieszkaniu Boga wśród ludzi. Na koniec Św. Jan ukazuje Baranka jako Pasterza, który poprowadzi zbawionych do źródeł życia- symbol łaski nowego i pełnego życia, które pochodzi od Boga i Baranka. Wyrazem tego będzie radość i nieustanne oddawanie czci Bogu.
W dziesiątym rozdziale Ewangelii św. Jan zebrał trzy przypowieści Chrystusa o owczarni i pasterzu. Dwie zostały wypowiedziane do faryzeuszów po wykluczeniu z synagogi niewidomego uzdrowionego w szabat, a trzecia została skierowana do Judejczyków, którzy domagali się od Jezusa potwierdzenia lub zaprzeczenia, że jest Mesjaszem. Jezus znajduje się w Jerozolimie- trwa święto Chanuka, ośmiodniowe święto upamiętniające poświecenie świątyni, kolejne po Święcie Namiotów. Wieczorami lampy- charakterystyczne dla tego święta- oświetlają świątynię i miasto. Jest zima, chłodny okres, na terenie świątyni ludzie przebywają w osłoniętych miejscach- kolumnady i krużganki Salomona. Wystąpienie Jezusa i Jego nauka jest odpowiedzią na pytanie : „ czy jesteś Chrystusem (Mesjaszem)?” Jezus ukazuje siebie jako Pasterza, a ludzi jako owce (Jego owczarnia). Mówi, że jest bramą dla owiec, jest dobrym pasterzem, gdyż poświeci swoje życie za owce. Cechą charakterystyczną Pasterza jest doskonała znajomość podległych Mu owiec. Jako Pasterz prowadzi owce do Ojca, karmi je swoim słowem, opiekuje się nimi, a nawet naraża swoje życie w obronie owiec. Owce, które należą do Chrystusowej owczarni, to ludzie, którzy przyjęli Jego słowo i postępują według tego słowa. Oddanie życia przez Pasterza za swoje owce jest wyrazem najwyższej miłości. Św. Jan podkreśla skutek przyjęcia słowa Bożego, uwierzenia Chrystusowi- jest nim życie wieczne, zbawienie. Wiara w Jezusa jako Pana i Zbawiciela ma wymiar wieczny i nie ma nikogo ani niczego zarówno na niebie, jak i na ziemi, kto mógłby ten stan zmienić. Gwarantem takiego stanu jest sam Jezus- Bóg.